Στο δημιουργικό παρελθόν οι πολεμικές συγκρούσεις ή οι ένοπλες δραστηριότητες χαρακτηριζόταν από υπεράσπιση ιδανικών, αξιών ή ακόμα και περιοχών αν θέλετε, δίνοντας μια άλλη κάθε φορά δυνατότητα στον απλό πολίτη να κατανοήσει και να συγχωρήσει τον δράστη ή τους δράστες.
Πράξεις τρομοκρατίας ή δολοφονικές ενέργειες έχουν βρει κατά καιρούς σύμμαχους την κοινή γνώμη καλυπτόμενες κάτω από τον μανδύα της κοινωνικής δικαιοσύνης ή της λαϊκής απαίτησης για παροχή συμπάθειας σε ανθρώπους που έπραξαν το κοινωνικά αυτονόητο και ξεπέρασαν τα όρια λόγω πραγματικής και όχι πλασματικής αδικίας ή άλλης αρνητικής πράξης προς το πρόσωπο τους.
Πολλές φορές η κοινή γνώμη είδε με συμπάθεια μεμονωμένα περιστατικά βίας που προέκυψαν από άτομα ή κοινωνικά σύνολα υπερισχύοντας στη ζυγαριά απονομής δικαίου η ανάδειξη κοινωνικών γεγονότων που μόνο με τη χρήση βίας θα μπορούσαν να ξεπεραστούν και να αντιμετωπιστούν.
Αν μπορώ να εκφράσω την άποψη μου θα έλεγα ότι αν η κοινωνία θεωρεί ότι κάποιος ορθά έπραξε γιατί δεν γινόταν αλλιώς και βλέπει τις παραβατικές πράξεις του με συμπάθεια τότε οφείλει η δικαιοσύνη να πάρει σοβαρά υπόψη της αυτή την κοινωνική αντίληψη χωρίς όμως να παρασυρθεί από την ίδια γιατί είναι αυθόρμητη και πολύ περισσότερο δεν είναι δομημένη και μελετημένη.
Το ερώτημα όμως είναι για ποια κοινωνία αναφέρομαι παραπάνω;
Αυτή που είχε δημιουργηθεί με ανθρωποκεντρική βάση μετά τα δύσκολα χρόνια των πολέμων ή αυτή που τείνει να γίνει ορισμός τα τελευταία χρόνια όπου η χρήση βίας και η έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ύπαρξη έχουν γίνει οι βασικοί ρυθμιστές των κοινωνικών καταστάσεων και εξελίξεων;
Γιατί αν μιλάμε για την πρώτη όπου οι πράξεις βίας ήταν τις περισσότερες φορές συνειδητές και αποσκοπούσαν κάπου τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα να τις παρατηρήσω με συμπάθεια και να προβληματιστώ για το αν μπορώ να προσφέρω την βοήθεια μου από την πλευρά του ενεργού πολίτη.
Αν όμως κάνουμε λόγο για τη δεύτερη μορφή κοινωνίας αρχίζω να ανησυχώ ιδιαίτερα με την ευκολία πλέον που όλοι μας και δεν εξαιρώ κανέναν στρεφόμαστε σε διάφορες μορφές βίας για να πετύχουμε απλούς στόχους και σκοπούς μην έχοντας κανένα σεβασμό όχι μόνο στον απέναντι συνάνθρωπο μας αλλά ούτε και στην δική μας ύπαρξη και συνείδηση.
Όταν κάποιος σκοτώνει με την ίδια ευκολία που κάνει οποιαδήποτε άλλη πράξη ή προκαλεί τραυματισμούς και φθορές σε οτιδήποτε βρίσκει μπροστά του τότε η κοινωνική αναλγησία δεν είναι απλά προ των πυλών αλλά έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, του περιβάλλοντος μας και δυστυχώς του προσωπικού μας χαρακτήρα.
Καλώς ή κακώς η βία είναι μέσα στη καθημερινότητα μας χωρίς να χρειάζεται ουσιαστικά, εκπροσωπεί διάφορα είδη συμπεριλαμβανομένου και της ψυχολογικής η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι αυτή που μας έχει κάνει να ξεχάσουμε ότι η βία είναι βία και και σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να χαρακτηρίζεται κατακριτέα και να καταπολεμείται με τον σωστό τρόπο ώστε να μην δίνεται δικαίωμα επανάληψης.
Η κοινωνική έκρηξη, που μπορεί να προκαλεί η οποιαδήποτε πράξη βίας, όταν αυτή εκδηλώνεται μέσα από αντίστοιχες πρακτικές και δυναμικές με αυτές που την προκάλεσαν, το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι η καταγραφή μιας ακόμη αρνητικής ανθρώπινης έκφρασης που σε καμία περίπτωση δεν δικαιώνεται πάρα μόνο τιτλοφορείται από ανόητες πράξεις που εμπεριέχουν χρήση βίας χωρίς καμιά πραγματική συνείδηση θετικής, κοινωνικής αντίδρασης, αντιμετώπισης και ανάπυξης.
Μόνο κρίμα μπορεί να πει ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος όταν στην εποχή της τεχνολογίας και της βόλτας στο φεγγάρι χάνει για πλάκα τη ζωή του ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, καταστρέφει για πλάκα τη ζωή του ένα αστυνομικό όργανο του κράτους και "ρημάζονται" για πλάκα καταστήματα και περιουσίες πολιτών στο όνομα της εκδίκησης.
Μάλλον κάτι συμβαίνει τελικά και κάτι δεν πάει καλά στη κοινωνικής μας εκπαίδευση και δομή την οποία έχουμε "ρίξει" στην πλάκα.
Τα κείμενα αποτελούν απόψεις και κρίσεις του κ. Στέργιου Ακρίβου.O Στέργιος Ακρίβοςείναι σύμβουλος στρατηγικής και εικόνας.