5 Οκτωβρίου 2009

Ένας νέος τύπος ψηφοφόρου γεννιέται και θα είναι πολιτικό και κοινωνικό σφάλμα να τον αγνοήσουμε.

Σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα όπου ο δικομματισμός καλά κρατεί και συνεχώς ανθεί παρατηρήσαμε μια εκλογική διαδικασία όπου το πρώτο κόμμα κερδίζει όπως όλα δείχνουν με διαφορά μεγαλύτερη των 10 μονάδων.

Αν κανείς εισέλθει στον πειρασμό της αυθαιρεσίας να προσθέσει ποσοστά κομμάτων της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς αντίστοιχα θα συμπεράνει ότι η κεντροδεξιά πενθεί ενώ η κεντροαριστερά εμφανίζει ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό ποσοστό.

Θα μου πει εύλογα κάποιος "και που βλέπεις το πρόβλημα αφού η υγιής δημοκρατία πρέπει να διέπεται από εναλλαγές κυβερνήσεων και σαφώς από μετατοπίσεις ψηφοφόρων από το ένα κόμμα στο άλλο ώστε να επιτυγχάνεται η αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο".

Δεν διαφωνώ και δεν προβληματίζομαι για την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία αλλά προβληματίζομαι, εξαιτίας της μεγάλης διαφοράς, για το προφίλ του σημερινού ψηφοφόρου που ανήκει στο ποσοστό που δημιουργεί την υπερ-διαφορά καθώς επίσης και για τα κριτήρια με τα οποία επιλέγει ο συγκεκριμένος να ψηφίσει κάποιο κόμμα.

Η αίσθηση μου είναι ότι περνάμε σε μια νέα εποχή της δημοκρατίας η οποία ή θα ενισχύσει δυναμικά το πολίτευμα μας ή θα το φθείρει σε βαθμό που δεν θα δίνεται δυνατότητα αναστροφής.

Γιατί το λέω αυτό;

Η διαφορά δεν είναι 1, 2, 3, ή ακόμη και 6 μονάδες αλλά είναι 10 και πάνω, γεγονός το οποίο με ανησυχεί και με κάνει να αναρωτηθώ αν οι Έλληνες ψήφισαν για να φύγει ένα βασιλικό ή στρατιωτικό καθεστώς μέσω δημοψηφίσματος ώστε να βρουν ξανά το δρόμο της πολιτικής ελευθερίας.

Η αλήθεια είναι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση ενεπλάκη σε σκάνδαλα, ακολούθησε πολιτικές αντιλαϊκές αν θέλετε ή ακόμη εμφάνισε και σύνδρομα αλαζονικής συμπεριφοράς και έπρεπε με συνοπτικές διαδικασίες να φύγει από την εξουσία.

Σύμφωνοι. Αλλά με 10 μονάδες δεν εξηγείται και τη στιγμή κιόλας που στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό ταλέντο που αναδείχθηκε από την κεντροδεξιά τα τελευταία 20 χρόνια και ήταν συμπαθής σε ψηφοφόρους όλων των πολιτικών χώρων.

Δηλαδή αν ήταν στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας κάποιος λιγότερος αγαπητός και επικοινωνιακός από τον Καραμανλή και το κόμμα είχε την ίδια παρουσία με αυτή που είχε τα τελευταία έξι χρόνια ποιο θα ήταν το μέγεθος της διαφοράς; 15 ή 20 μονάδες;

Για να μην κάνουμε υποθετικά σενάρια και ακολουθούμε μια λογική που οδηγεί σε αυθαιρεσίες και  όχι σε πολιτικές σκέψεις προτείνω στα πολιτικά επιτελεία των κομμάτων πριν να είναι αργά να ερευνήσουν τι εκπροσωπεί αυτό το εκλογικό σώμα που αντιπροσωπεύουν αυτές οι 10 μονάδες διαφοράς.

Αυτό που μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά για αυτό το ποσοστό που κάνει την υπερ - διαφορά για το οποίο πραγματικά οι δημοσκοπικές δυνάμεις πρέπει να ασχοληθούν σοβαρά, το τονίζω ξανά, είναι δύο πράγματα ακριβώς:

Το πρώτο είναι ότι οι ψηφοφόροι αυτού του εκλογικού σώματος δεν έχουν καμία πολιτική σκέψη και επεξεργασία αυτής, δεν ψήφισαν τον καλύτερο ηγέτη ή το το πιο σοβαρό κόμμα και όταν ακούν τη λέξη πολιτική βαριούνται αφόρητα ταυτίζοντας την με πελατειακές σχέσεις τύπου εύρεσης εργασίας και εξυπηρέτησης προσωπικών αναγκών που σχετίζονται με το δημόσιο τομέα.

Το δεύτερο είναι  ότι οι ψηφοφόροι αυτού του εκλογικού σώματος δεν έχουν καμία σχέση με το πολιτικό επίπεδο του παραδοσιακού μέσου ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ ο οποίος έχει πολιτικό αισθητήριο και κουλτούρα σε αντίθεση με αυτόν το ψηφοφόρο που βρίσκεται μέσα στο ποσοστό που κάνει την υπερ - διαφορά και δεν γνωρίζει γιατί ψηφίζει ΠΑΣΟΚ με πολιτικά επιχειρήματα.

Η γνώμη μου είναι ότι η εκλογική διαδικασία και η δυναμική της δημοκρατίας κινδυνεύει από αυτό το συγκεκριμένο εκλογικό σώμα το οποίο πιστεύω και μακάρι να διαψευσθώ, είναι μια πλατφόρμα ψηφοφόρων - μισθοφόρων που περιλαμβάνει νεολαία του χαβαλέ, ψηφοφόρο του καναπέ και των ΜΜΕ και το χειρότερο από όλα περιλαμβάνει ανθρώπους που πνίγονται από τα δάνεια και την ανεργία σε βαθμό τέτοιο που να μπορούν να πιστέψουν την οποιαδήποτε ψεύτικη ή αληθινή ελπίδα η οποία μπορεί να πλανάται τηλεοπτικά ή στην καθημερινή περιρρέουσα ατμόσφαιρα την οποία αντιλαμβάνονται.   

Ένας νέος, λοιπόν, τύπος ψηφοφόρου γεννιέται και θα είναι πολιτικό και κοινωνικό σφάλμα να τον αγνοήσουμε γιατί είναι τρομακτικό αν όντως συμβαίνει αυτό που περιγράφω παραπάνω, στην επόμενη ή μεθεπόμενη εκλογική αναμέτρηση το ΠΑΣΟΚ να χάνει με τις ίδιες 10 μονάδες που έχασε σήμερα η Νέα Δημοκρατία.

Σε πια πολιτική παιδεία, συνείδηση και κουλτούρα  πλέον θα αναφερόμαστε αν ισχύει κάτι τέτοιο;

Τι θα συμβαίνει αν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση το πρώτο κόμμα κερδίζει με υπερβολική διαφορά και το δεύτερο είναι αναγκασμένο εκ των πραγμάτων να σκορπά και να κινεί διαδικασίες επανίδρυσης;

Αντιλαμβάνεται κανένας τι μπορεί να σημαίνει μια πανίσχυρη κυβέρνηση και μια διαλυμένη αντιπολίτευση;

Δηλαδή μετά από λιγα χρόνια η  Νέα Δημοκρατία  θα κληθεί να  κυβερνήσει πάλι χωρίς καμία ουσιαστική αντιπολίτευση λόγω της ίδιας υπερ - διαφοράς που σχηματίζεται από ένα σύνολο ψηφοφόρων που δεν έχουν ιδεολογική κατεύθυνση και πριν από μερικά χρόνια ψήφισαν ΠΑΣΟΚ διαλύοντας ουσιαστικά τη Νέα Δημοκρατία που δεν την επέλεξαν τότε;

Δεν είναι ένα πολύ σοβαρό πολιτικό ζήτημα οτι η  σημερινή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ   θα νιώσει σοβαρή αντιπολίτευση μετά από 4 τουλάχιστον χρόνια που η ΝΔ θα ξαναβρεί την ιδεολογική και πολιτική της πυξίδα;

Δημιουργικοί προβληματισμοί για τον καθένα που επιθυμεί την ενδυνάμωση της δημοκρατίας με όρους κοινωνικούς και φυσικά καθαρά πολιτικούς.


Τα κείμενα αποτελούν απόψεις και κρίσεις του κ. Στέργιου Ακρίβου.