Μια καθημερινή επαφή ενός πολιτικοποιημένου πολίτη με την πολιτική πραγματικότητα με τον τρόπο που παρουσιάζεται μέσω των ΜΜΕ μπορεί να δημιουργήσει εύλογα ερωτήματα σχετικά με την ποιότητα της πολιτικής που ασκούν σήμερα τα κόμματα καθώς και του ιδεολογικού στίγματος το οποίο επιθυμούν να αντιπροσωπεύουν.
Καταρχάς οι λέξεις "δεξιά", "κέντρο" και "αριστερά" φαίνεται ότι έχουν αρχίσει να χάνουν κάτι παραπάνω από το μισό της λάμψης τους και ίσως όχι και άδικα τη στιγμή που το εκλογικό σώμα φαντάζει ανήμπορο στην πλειοψηφία του να ακολουθήσει τις λογικές και πρακτικές προεκτάσεις των παραπάνω εννοιών που παραμένουν στάσιμες και όχι εξελίξιμες.
Πριν από μερικά χρόνια, ο κομουνισμός αποτελούσε το πρωταρχικό εξαγωγικό προϊόν της μεγάλης και παντοδύναμης Ρωσίας με σκοπό την εξάπλωση του και την δημιουργία ζωνών επιρροής σε διάφορα κράτη ώστε να υπάρχει έλεγχος από την "πολιτική μητέρα" αυτών.
Κράτη όμως όπως η Ελλάδα έδειξαν αμυντική στάση και έλλειψη αποδεκτικότητας αυτού του πολιτικού προϊόντος σε βαθμό τέτοιο που είχαν τα γνωστά και κατακριτέα από όλους μας αποτελέσματα κακής και ένοπλης βίας.
Αρα οι τότε νέοι άνθρωποι, οι οποίοι είναι οι σημερινοί που έχουν περάσει τα πενήντα ή εξήντα χρόνια, πολιτικοποιήθηκαν κάτω από άλλες συνθήκες, αξίες και ιδανικά που δεν έχουν καμία σχέση με τα αντίστοιχα που αντιπροσωπεύουν σήμερα.
Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι η γενιά αυτών με σημαντικές βέβαια πια και προσθήκες νέων ανθρώπων αποτελούν τον σκληρό κορμό των κομμάτων ίσως γίνεται κατανοητό γιατί τα ποσοστά της αποχής στην εκλογική αναμέτρηση που μας πέρασε ήταν τεράστια και ομολογουμένως εντυπωσιακά.
Η απάντηση γίνεται ολοένα και πιο απλή αν αναλογιστούμε ότι οι πολιτικές παρατάξεις αναλώνονται σε μια συνεχή και μονότονη παλαιοκομματική ρητορική που δεν βρίσκει καμία αντικειμενική κοινωνική απήχηση παρά μόνο σε κοινωνικές ομάδες οι οποίες ανήκουν σε κομματικούς σχηματισμούς ή πολιτικούς μηχανισμούς που σχετίζονται άμεσα με διάφορα, μικροπολιτικά, προσωπικά ή οικονομικά συμφέροντα που διαμορφώνει το γνωστό σε όλους μας "πελατειακό σύστημα".
Πλέον οι πολιτικοί ηγέτες παλαιού τύπου Καραμανλή ή Παπανδρέου δεν μπορούν να αποτελέσουν την πολιτική έμπνευση ή την αξιόλογη πολιτική υπόσχεση για το μέλλον καθώς οι παλαιές ηγετικές μονάδες έδωσαν τη θέση τους στη συλλογικότητα και στην υλοποίηση πολιτικής από αρχηγικές ομάδες.
Και αυτό ίσως να πρέπει να κάνουμε αντικείμενο μελέτης, αυτή ακριβώς τη μετάβαση από τον έναν και αδιαμφισβήτητο αρχηγό στις ολιγομελείς ομάδες ηγετικού περιεχομένου και χάραξης πολιτικής γραμμής.
Δεν υπάρχουν πια ικανοί ηγέτες;
Η ελευθερία και η Δημοκρατία έδωσαν πολλαπλές επιλογές πολιτικής σκέψης που πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχαν;
Ή μήπως πάλι η εντυπωσιακή στροφή των Ελλήνων προς τις σπουδές δημιούργησε το συγκριτικό πλεονέκτημα σε ότι αφορά την ψήφο τους σε σχέση με τα παλιότερα χρόνια;
Όποιο και αν είναι το πλαίσιο που μπορεί να προσεγγίσει κάποιος τις αιτίες της αποχής από τις εκλογές δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να παραλείψει τα δεδομένα της ανάγκης των αντικειμενικών ψηφοφόρων να γίνουν κοινωνοί μηνυμάτων που να έχουν σχέση με προγράμματα και πολιτικές προτάσεις ξεκάθαρες πάνω σε θέματα που αφορούν την καθημερινότητα, την παιδεία, την υγεία, την ανεργία και την οικονομία.
Έχει ανάγκη το εκλογικό σώμα, αν θέλετε, να μπει σε διαδικασία δημιουργικών διλημμάτων που αφορούν τη ζωή του και το μέλλον αυτής μέσω ερωτήσεων "αυτό το κόμμα ή το άλλο;" τη στιγμή όμως που έχει να επιλέξει ανάμεσα σε ολοκληρωμένα και διαφορετικά προγράμματα και όχι ανάμεσα σε γενικότητες με μικρές διαφοροποιήσεις και οφθαλμοφανέστατες συγκλίσεις.
Αυτό το τεράστιο ποσοστό αποχής αναζητά νέες πολιτικές που να συμβιβάζονται με αυτά που βιώνουν καθημερινά και όχι με αυτά που βίωναν οι Έλληνες τις δεκαετίες του '60, του '80, και ούτε καθεξής γιατί δυστυχώς παραμένουν παγιωμένες χωρίς να υπολογίζεται το μεγάλο κόστος της μη πολιτικής εκπαίδευσης των νεοελλήνων.
Ο εκσυγχρονισμός, το νέο ήθος και το νέο ύφος που υιοθέτησαν ως νέες πολιτικές τα δύο μεγάλα κόμματα τα τελευταία χρόνια "ταρακούνησαν" πολιτικά, εκπαιδευτικά και κοινωνικά την ελληνική πολιτική κουλτούρα αλλά μόλις ένιωσαν την αμφίδρομη σχέση με το εκλογικό σώμα μετέτρεψαν πολύ γρήγορα την νέα πολιτική σε σύγχρονο και αισθητικά ελκυστικό μανδύα κλασικών παραδοσιακών και ξεπερασμένων πολιτικών.
Είτε πρόκειται για αδυναμία παραγωγής νέων πολιτικών από την σύγχρονη ελληνική πολιτική κοινότητα είτε για παγκόσμια συνωμοσία απαξίωσης της κεντρικής πολιτικής σκηνής το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό και κάνει λόγο για την αναζήτηση νέων πολιτικών από το ελληνικό εκλογικό σώμα, όχι απλά γρήγορα, αλλά επειγόντως...
* Δημοσιεύθηκε στο forum του PR4net.gr στις 8 Οκτώβριου 2007
Τα κείμενα αποτελούν απόψεις και κρίσεις του κ. Στέργιου Ακρίβου.O Στέργιος Ακρίβοςείναι σύμβουλος στρατηγικής και εικόνας.