15 Ιουλίου 2009

Σε καμία περίπτωση, καταθέτοντας την άποψη μου για το τι κινήσεις πρέπει να κάνει ο Πρωθυπουργός της χώρας κ. Κώστας Καραμανλή προκειμένου να αναστρέψει το εις βάρος του κλίμα, δεν θα ήθελα να συνασπιστώ με τους γνωστούς γραφικούς υποστηρικτές και εχθρούς του που περιφέρονται καθημερινά στα ΜΜΕ και ουσιαστικά δεν λένε τίποτα.  

Η άποψη μου λοιπόν είναι ότι βιώνουμε μια άρρωστη πραγματικότητα την οποία όμως μπορούμε να την παρατηρήσουμε αλλά σε καμία περίπτωση δεν κάνουμε κάποιο βήμα για να την αλλάξουμε. Οι λόγοι επικεντρώνονται κυρίως στο πελατειακό σύστημα το οποίο έχει αγγίξει μέχρι και τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρα καθώς επίσης και στα χαρακτηριστικά της αναβλητικότητας και της έλλειψης υπομονής για μακροπρόθεσμα αποτελέσματα που διέπουν ολοκληρωτικά το Νεοέλληνα.

Ο κομματισμός έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο δημιουργώντας μόνο αγκυλώσεις και προβλήματα τη στιγμή που παίζει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Με απλή λογική κάποιος εύκολα μπορεί να διακρίνει ότι ο κομματισμός και η, κατά περιπτώσεις, κακώς εκτελούμενη γραφειοκρατία απειλούν ανοιχτά πλέον την ανάπτυξη και την εξέλιξη της οικονομίας.

Δεν είναι δυνατόν ένας πολίτης να ελέγχεται γιατί δεν πλήρωσε φόρο της τάξεως των 100 ευρώ και να μην διώκεται αυτός που μπορεί να χρωστά εκατομμύρια ευρώ αλλά μία κομματική ταυτότητα σε συνδυασμό με το κακό πρόσωπο της γραφειοκρατίας να του παρέχει ασυλία και διευκολύνσεις. Δεν μπορεί πια να συνεχιστεί μια τέτοια πρακτική και εφαρμογή.

Επίσης στον τομέα της παιδείας πρέπει να γίνει κάτι επειγόντως πριν χαθεί όλο το μελλοντικό δυναμικό της χώρας μιας και είναι κοινό μυστικό ότι η νεολαία αποτελεί τον αγαπημένο μοχλό πίεσης κάθε έξυπνου πολιτικού και συνδικαλιστικού παιχνιδιού.
Δεν μπορεί να συνεχίζεται μια νοσηρή κατάσταση αριστερίστικου τύπου η οποία έχοντας καπηλευτεί κάθε ιερό και όσιο που μπορεί περήφανα να  αντανακλούσαν πριν από λίγα χρόνια οι όροι αγώνας, πάλη, λαϊκό κίνημα να έχει ως εφαλτήριο την παιδεία.

Δεν νοείται να υπάρχουν νέα παιδιά με όνειρα, φιλοδοξίες και αριστείες και να μην μπορούν να αναπνεύσουν αισιόδοξο αέρα μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που κανονικά θα έπρεπε να ήταν μόνο δεξαμενές προσωπικοτήτων και δημιουργικών ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης με υψηλό αίσθημα ευθύνης και προσφοράς στην κοινωνία.

Πως όμως μπορούμε να ελπίζουμε σε τέτοιες ελπιδοφόρες εικόνες όταν το πολιτικό σύστημα χρειάζεται μηδενισμό και δημιουργικό και στρατηγικό σχεδιασμό από την αρχή, τη στιγμή που η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση ως κύριο μέλημα της έχει τη φροντίδα της  επικοινωνιακή της εικόνας με λάθος προσέγγιση ενώ η  οποιαδήποτε αντιπολίτευση έχει ως βασικό στόχο πώς να διδάξει απαξίωση για τα πάντα που επιχειρούν να «κάνουν οι άλλοι»;    

Θέλετε παραδείγματα; Ας δούμε τι πολιτικές συμπεριφορές έχουν σήμερα οι δύο μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί της χώρας μας, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει κάνει μερικά σημαντικά πράγματα για τη χώρα όπως είναι η πώληση της Ολυμπιακής, η σχέση συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα με τη Ρωσία, η προσπάθεια του βασικού μετόχου αν και απέτυχε, η παράδοση αρκετά έργων υποδομής και ίσως και αρκετά άλλα που δεν γνωρίζουμε, γεγονός το οποίο συμβαίνει γιατί  η κυβέρνηση αντί να αφιερωθεί στην εκτεταμένη προβολή του έργου της ασχολείται επί εικοσιτετραώρου βάσεως με την κάλυψη των κακών της στελεχών και με το πώς να απολογηθεί στην αντιπολίτευση η οποία κάνει θέμα ακόμα και μια ανοησία.

Από τη άλλη το ΠΑΣΟΚ διδάσκει απαξίωση πιο εύκολα βέβαια λόγω και της υποστήριξης που βρίσκει από τα περισσότερα ΜΜΕ μιλώντας σε καθημερινή βάση για την ανυπαρξία της κυβέρνησης, των νόμων και την ύπαρξη της διαφθοράς την οποία τη χρεώνει όλη στη ΝΔ ασχέτως αν όλα όσα αποκαλύπτονται έχουν ημερομηνία έναρξης τουλάχιστον 10 - 15 χρόνια πριν.  

Επομένως, όπως κατανοεί κανείς από τα παραπάνω γραφόμενα μου,  αν ο Πρωθυπουργός της χώρας μου ζητούσε τη συμβουλή μου σίγουρα δεν θα του έλεγα τις ανοησίες περί μηνύματος που ελήφθη ή όχι από τις ευρωεκλογές και σίγουρα δεν θα του ανέφερα αυτά τα ειρωνικά επικοινωνιακά τεχνάσματα συγκεκριμένων συμφερόντων περί «καραμανλικών χρόνων» που μοναδικό σκοπό έχουν την πίεση του για άσκοπές και λανθασμένες κινήσεις στην σκακιέρα της εξουσίας.
 
Όμως θα του έλεγα σίγουρα ότι πρέπει να βάλει ένα τέλος στα γνωστά πολιτικά, φοβικά σύνδρομα που προκαλούν συγκάλυψη άχρηστων και μετρίου πνευματικής στάθμης ανθρώπων στο όνομα του καλού της παράταξης.

Θα του έλεγα επίσης ότι αν όντως κάνει πράξη τις μεταρρυθμίσεις του σε συνδυασμό με μια προσπάθεια έντονης πληροφόρησης του πολίτη από τα οφέλη αυτών τότε θα αποτελέσει το έναυσμα της αλλαγής του πολιτικού συστήματος με αποτέλεσμα να σφραγίσει τις νέες γενιές με νέες νοοτροπίες, πολιτικές κουλτούρες και συμπεριφορές αναβαθμίζοντας σίγουρα τον σημερινό παραμελημένο και αδικημένο πολίτη.

Ακόμη θα του επισήμαινα ότι επιβάλλεται στην εποχή μας ως επιτακτική ανάγκη οι πολιτικοί ηγέτες να έχουν ρεαλιστική οπτική των διαμορφωμένων εξελίξεων από τις εκάστοτε συνθήκες ώστε η δημοκρατία και η κοινωνία να ενισχύεται πρακτικά και θεωρητικά από ισχυρά αλτρουιστικά κόμματα προσφοράς, από μια κρατική δύναμη φιλική στον πολίτη και στην επαγγελματική δραστηριότητα και το κυριότερο από έναν τύπο πολίτη  που θα είναι ενημερωμένος, συμμετοχικός και απεξαρτημένος από καταστροφικές νοοτροπίες του παρελθόντος οι οποίες ταυτίζονταν ολοκληρωτικά με τα ατομικά οφέλη.

Ουσιαστικά θα τον παρότρυνα να παράγει νέα πολιτική όπως ήταν αυτή του «μεσαίου χώρου» αφήνοντας πίσω του τους ανόητους που αρέσκονται στην παραφιλολογία και στην παραπολιτική γιατί ή κοινωνία μας τη συγκεκριμένη στιγμή έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά να στηριχθεί σε οράματα, σε συλλογικούς στόχους και δημιουργικές κοινωνικές ανατροπές ώστε να απεμπλακεί οριστικά από τα δυσάρεστα  κοινωνικά φαινόμενα της διαφθοράς, της εγκληματικότητας, της ανεργίας και της αυξανόμενης φτώχειας.

* Τα κείμενα αποτελούν απόψεις και κρίσεις του κ. Στέργιου Ακρίβου.